Encyklopedia

Beynes

dodane przez DamTram; zmodyfikowane przez MQ

02.05.2007
Dodano zdjęcie. kajetansz
zdjęcie
"Holender" przed budynkiem rektoratu Uniwersytetu Medycznego w Poznaniu
zbyt mało ocen, aby obliczyć średnią
W 1957 roku dostarczono do Amsterdamu 25 nowoczesnych jak na owe czasy wagonów typu 1G. Pojazdy wyprodukowała firma Beynes na licencji Siemensa. Były to wagony dwuczłonowe z wąskimi drzwiami i małymi uchylnymi oknami. Dwa lata później dostarczono kolejne 12 wagonów, oznaczonych już jako 2G, lecz niczym się nie różniły one od poprzedniej serii. Już kilka miesięcy później zaczęło okazywać się, że udane dla Amsterdamu wagony są za mało pojemne. W 1958 roku zamontowano w jednym z wagonów dodatkowy człon (wagon 1G 551), jednak dopiero na początku lat 70. zmodernizowano wszystkie wagony dodając im dodatkowy człon. Następna partia wagonów, oznaczona jako 3G, dotarła do Amsterdamu w 1961 roku. Wozy tego typu były już trójczłonowe. Łącznie w Amsterdamie było 70 wagonów serii 1G, 2G i 3G. Na początku lat 90. gdy zaczęto wycofywać zachowane wagony 1G i 2G postanowiono sprzedać je jednemu z miast Europy Wschodniej. Początkowo GVB (Gemeentevervoerbedrijf) Amsterdam myślało o Pradze, jednak z braku zainteresowania Czechów padło na Poznań.

Beynes’y w Poznaniu



Jedynym polskim miastem, w którym pojawiły się tramwaje tego typu, jest Poznań. Pierwsza seria 20 pojazdów trafiła w latach 1991-1995. Były to wagony typu 1G i 2G. Trzech z nich nie wprowadzono do ruchu liniowego. Wagonom pozostawiono amsterdamską numerację. Pierwsze pojazdy na linii pojawił się w sierpniu 1991 roku. Były to wagony 1G 853 oraz 866. Pierwsze reakcje pasażerów na nowe tramwaje były pozytywne. Wagony były ciche i poruszały się płynnie. Chwalono je za duży i czytelny numer linii w tzw. „telewizorku”. Wagonom dostarczonym do 1995 roku pozostawiono popielato-żółte malowanie z Amsterdamu. We wnętrzu obudowano stanowisko motorniczego oraz zdemontowano siedzenia naprzeciw II, III i IV drzwi stanowiąc miejsce dla wózków, które i tak z trudnością przedostawały się do tramwaju przez wąskie drzwi. Wagony nie sprawdziły się w polskiej rzeczywistości. Miały słabą wentylację wnętrza oraz zbyt wąskie drzwi (55cm), przez które do pojazdu nie mogły wsiąść osoby z wózkami. Pomimo wielu problemów związanych z eksploatacją wagonów dwóch pierwszych serii, MPK Poznań ze względu na braki taborowe zdecydowało się w 2003 roku kupić 11 wagonów 3G,, zastępując tym samym najbardziej zasłużone Beynes’y. W trzeciej wersji pojazdów należało zmienić układ siedzeń, zlikwidować budkę konduktorską oraz zamontować dodatkowy reflektor z tyłu wagonu. Pojazdom przydzielono numerację od 800-810. W 2004 roku całkowicie zakończono eksploatację najstarszych „Amsterdamów” (1G i 2G). Obecnie w Poznaniu znajduje się 11 pojazdów 3G.
Producent:
Beynes
Model:
3G
Liczba członów:
3
Liczba i układ drzwi:
6 (2-2-2-2-2+2)
Długość:
23,4 m
Szerokość:
2,25 m
Wysokość:
3,1 m
Liczba osi:
8
Masa własna:
29200 kg
Wysokość podłogi:
875 mm
Liczba i moc silników:
4x50 kW
Liczba miejsc siedzących:
62
Liczba miejsc ogółem:
200
Liczba zakupiona/w eksploatacji:
Nie występuje w Szczecinie
Licencja Creative Commons
Ten artykuł encyklopedyczny jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe. Udostępnienie na licencji Creative Commons obejmuje treść artykułu i (o ile nie zaznaczono inaczej) nie dotyczy załączonych ilustracji.