Encyklopedia

LHB

dodane przez DamTram; zmodyfikowane przez Karton_03

W 1930 roku ówczesny przewoźnik tramwajowy, „Stettiner Strassen-Eisenbahn-Gesellschaft”, zamówił we wrocławskiej fabryce Linke-Hoffmann-Busch AG partię 15 wagonów motorowych, cechujących się bardzo nowoczesnym na owe czasy nadwoziem niskowejściowym. Jego innowacyjność polegała na umieszczeniu drzwi wejściowych pośrodku wagonu, między zestawami kołowymi. Z ich obu stron znajdowały się dwa przedziały pasażerskie, do których można było się dostać, pokonując jeden stopień. Każdy z nich był ogrzewany dziesięcioma elektrycznymi piecykami (były zasilane bezpośrednio z prądu z sieci trakcyjnej) i wyposażony w 12 miejsc siedzących oraz 10 stojących. Miękkie siedzenia, obite skórą, były różnie umieszczone – część z nich ulokowano wzdłuż ścian bocznych (tworząc swoiste „kanapy”), a resztę – poprzecznie. Absolutnym novum było całkowite odgrodzenie miejsca pracy motorniczego za pomocą metalowych drążków, zamieszczonych pomiędzy bocznymi ścianami bocznymi wagonu, a poręczą, zamieszczoną za plecami prowadzącego.

Kratownicowe, samonośne nadwozie, wykonane z elementów stalowych, usztywniał stalowy dach, o beczkowatym profilu. Blachy zewnętrznego poszycia były aluminiowe, natomiast blachy ścian czołowych – stalowe. W każdej ze ścian bocznych umieszczono po cztery duże, opuszczane okna. Na skosach nadwozia, na ścianie z prawej strony stanowiska motorniczego znajdowały się drzwi wejściowe, przeznaczone tylko dla prowadzącego pojazd, a na przeciwległej ścianie opuszczane okno. W górnym pasie ścian bocznych rozmieszczone były niewielkie, odchylane okienka, również nad wejściami. Dodatkową wentylację wnętrza zapewniały ulokowane w poszyciu dachu cztery obrotowe wentylatory.

Napęd wagonu stanowiły dwa silniki typu USL 31a o mocy 46 kW i były przystosowane do pracy pod napięciem 650 V. Do sterowania jazdą służyły dwa nastawniki typu OF 93, wyprodukowane przez Siemens-Schuckert-Werke, o 11 stopniach jazdy i 7 stopniach hamowania. Standardowym wyposażeniem nowych pojazdów były nożycowe odbieraki prądu, stosowane w SSEG od 1927 roku, reflektory czołowe, podświetlane kasety tablic kierunkowych, rozporowe hamulce tarczowe, awaryjne hamulce szynowe i chwytaki ochronne.

Nowoczesne i innowacyjne wagony niskowejściowe wniosły nową jakość do szczecińskiej komunikacji tramwajowej, co było powodem do dumy dla zwykłych mieszkańców miasta. Równocześnie z 15 wagonami silnikowymi wprowadzono 20 podobnych wagonów doczepnych, wyprodukowanych w Wismarze i Niesky, całą partię 35 wagonów umieszczono w zajezdni Nemitz (Niemierzyn). Wagony silnikowe otrzymały zakres numeracji od 165 do 179, a doczepne: 497-506 (Wismar) i 507-516 (Niesky). Popularne „pullmany” na długie lata zdominowały obsługę linii 1 (Rennbann – Flughafen).

W połowie lat 30. w wagonach silnikowych zamontowano dwa boczne kierunkowskazy i odblaskowe światła pozycyjne na ścianach czołowych (za oświetlenie służyły lampki naftowe, świecące kolorem czerwonym). Po agresji III Rzeszy na Polskę, wszczynającej II wojnę światową, zamieszczono na przednich reflektorach specjalne kaptury, osłaniające je w porze wieczornego zaciemnienia oraz zamontowano przewijane taśmy z nazwami przystanków końcowych w miejscu tradycyjnych tablic kierunkowych.

Wojenną hekatombę przetrwały wszystkie 35 sztuk. W grudniu 1945 roku, władze polskiego przedsiębiorstwa komunikacyjnego przekazały Poznańskiej Kolei Elektrycznej siedem wagonów silnikowych i osiem doczepnych. Pozostałych dwadzieścia wagonów przywrócono do eksploatacji już w polskim Szczecinie. Wagony motorowe eksploatowano do przełomu lat 50. i 60., kiedy je przebudowano na doczepy. Ostatnią niskowejściową doczepę z Wismaru (nr 510) wycofano w październiku 1972 roku, razem z ostatnimi doczepami przerobionymi z pojazdów motorowych.

Do naszych czasów przetrwał wagon doczepny o numerze 423 (szczeciński 502), eksploatowany w latach 1945-1970 w Poznaniu. Po zakończeniu liniowej służby został zaadoptowany na altankę działkową na jednym z takich ogrodów w podpoznańskim Suchym Lesie. Właśnie tam odnaleźli go w 2003 roku członkowie Klubu Miłośników Pojazdów Szynowych i niezwłocznie zabezpieczyli. Oczekiwał na lepsze czasy do 2022 roku, kiedy to zmienił miejsce stacjonowania na Stację Obsługi i Remontów Miejskiego Przedsiębiorstwa Komunikacyjnego w Krakowie. Po trwającej niemal rok odbudowie został oficjalnie zaprezentowany szerszej publiczności 26 listopada 2023 roku z okazji okolicznościowej parady na 125-lecie poznańskich tramwajów elektrycznych. Od tej pory stanowi on stały element obsługi tamtejszych linii turystycznych i jest nie lada atrakcją nie tylko dla mieszkańców Poznania, ale też entuzjastów komunikacji tramwajowej z całego kraju.

aktualizacja Karton_03.

Model:
LHB
Liczba członów:
1
Długość:
10,5 m
Szerokość:
2,2 m
Wysokość:
3,055 m
Liczba osi:
2
Masa własna:
12 700 kg
Liczba i moc silników:
2 x 46 kW
Liczba miejsc siedzących:
24
Liczba miejsc ogółem:
68
Liczba zakupiona/w eksploatacji:
15/0
Licencja Creative Commons
Ten artykuł encyklopedyczny jest dostępny na licencji Creative Commons Uznanie autorstwa-Użycie niekomercyjne-Na tych samych warunkach 4.0 Międzynarodowe. Udostępnienie na licencji Creative Commons obejmuje treść artykułu i (o ile nie zaznaczono inaczej) nie dotyczy załączonych ilustracji.

Liczba pojazdów spełniających kryteria: 0
Średni wiek pojazdu: 0,00 lat