Encyklopedia

Solaris Tramino to niskopodłogowy, przegubowy tramwaj o budowie modułowej. Liczba jego członów wynosiła od 3 do 5, zaś długość od 29 300 do 35 740 mm.

Pierwotnie planowano budowę dwóch wersji: trzy- (18,8 m) i pięcioczłonowej (31,7 m) ze stu- lub siedemdziesięcioprocentowym udziałem niskiej podłogi. 

Tramino w wersji pięcioczłonowej osadzono na trzech wózkach, z których dwa były napędowe, a jeden toczny. Osprężynowanie I stopnia realizowano poprzez stożkowe gumowo-metalowe elementy sprężyste. Natomiast osprężynowanie II stopnia zapewniły dwie pary stalowych sprężyn śrubowych na każdej stronie wózka. Wszystkie wózki posiadały sztywne, zespolone z kołami osie, a w kołach gumową przekładkę, tłumiącą hałas. Wózki napędowe na każdej osi miały jedną tarczę hamulcową z zaciskiem sprężynowym (biernym, spełniającym rolę hamulca roboczego i hamulca postojowego). Na każdej osi wózka tocznego zamocowano dwie tarcze hamulcowe. Każdy wózek wyposażono w dwa magnetyczne hamulce szynowe. Przy wózkach napędowych znalazły się również piasecznica.

Tramwaje posiadały 4 silniki asynchroniczne (czyli prądu przemiennego) o mocy 105 kW każdy. Wszystkie urządzenia elektryczne takie jak system trakcyjny, systemy drzwiowe, urządzenia klimatyzacji, elementy do obsługi oraz oświetlenia, połączono poprzez system CAN umożliwiający sprawny nadzór i diagnozę pracy urządzeń. Człony drugi i czwarty wyposażono w dwie pary drzwi, natomiast w pierwszym i piątym członie umieszczono pojedyncze drzwi. Człon drugi w drzwiach posiadał rampę dla osób niepełnosprawnych poruszających się na wózkach. Wszystkie drzwi były odskokowo-przesuwne i otwierane przez pasażera za pomocą przycisków w drzwiach. Szyby oraz panele zewnętrzne przyklejono do struktury pojazdu. Projektanci położyli szczególny nacisk na uzyskanie skutecznego nawiewu powietrza i klimatyzację przestrzeni pasażerskich, na które składały się 2 agregaty klimatyzacyjne o odpowiednio dobranych parametrach oraz 16 wentylatorów wywiewnych służących do odprowadzania zużytego powietrza na zewnątrz. Sterowanie wagonem odbywało się za pomocą ręcznego zadajnika jazdy. Dachy wszystkich pięciu członów budowano z aluminiowych, warstwowych płyt. Na dachu trzeciego członu znalazł się pantograf firmy Stemmann typu FB-700 oraz „wyłącznik szybki”.

Prototyp tramwaju powstał w lipcu 2009, a następniebył promowany na targach TRAKO w Gdańsku jesienią 2009 roku.

Produkcja seryjna Solarisa Tramino rozpoczęła się w 2011 roku. Tramwaje są eksploatowane w Niemczech (Jena, Brunszwik, Lipsk) i Polsce (Olsztyn i Poznań). Wyprodukowano ponad 100 pojazdów.

1 kwietnia 2017 rozpoczęła działalność spółka „Solaris Tram” będąca wspólnym przedsięwzięciem Solarisa i Stadlera.

W listopadzie 2018 roku Stadler wykupił od Solarisa wszystkie udziały w spółce „Solaris Tram” (w związku z przejęciem firmy Solaris przez hiszpański koncern CAF, który jest konkurentem Stadlera na rynku pojazdów szynowych).

W 2019 roku poinformowano natomiast, że produkcja Tramino częściowo została przeniesiona do fabryki Stadler Polska w Siedlcach.