Encyklopedia

Pesa 134N jest drugim wagonem bydgoskiego producenta z rodziny pojazdów Jazz (po wagonach 128N). 

134N to trójczłonowy, jednokierunkowy, niskopodłogowy wagon silnikowy przeznaczony do eksploatacji na torze o prześwicie 1435 mm. Pudło wagonu oparte zostało na dwóch wózkach napędowych 02PNG (identycznych jak w pojazdach 128N). Dzięki zastosowaniu wózków bezosiowych można było zachować stałą wysokość podłogi przedziału pasażerskiego na 350 mm nad główką szyny, bez wzniosów nad wózkami jakie można zauważyć w starszych pojazdach (np. 120Na). Wymusiło to zamontowanie 8 indywidualnych silników (po jednym na każde z kół), które zostały wyprodukowane przez Traktionssysteme Austria GmbH i pozwalają rozpędzić wagon do 70 km/h. Moc jednego silnika wynosi 60 kW. Elementy napędu zamontowane zostały po zewnętrznej stronie ramy wózka. Na wyposażeniu znajdują się również 4 piasecznice, które podają piasek pod pierwszą parę kół w każdym wózku.

By zmniejszyć drgania w pojeździe zastosowano podwójne odsprężynowanie, w którego skład wchodzi 16 metalowo-gumowych sprężyn amortyzujących ruchy zestawów kołowych względem wózka (I stopień), kolejne dwie sprężyny redukujące drgania wózka względem wagonu i dodatkowe 8 amortyzatorów hydraulicznych (II stopień).

4 falowniki, dostarczone przez firmę Medcom, zamontowano w dwóch skrzyniach na dachu wagonu. Każdy z nich odpowiedzialny jest za zasilanie dwóch silników umieszczonych po jednej stronie wózka. Zainstalowany superkondensator umożliwia odzyskiwanie energii z hamowania, która wykorzystywana jest ponownie podczas rozruchu. Rozwiązanie to oprócz obniżenia kosztów eksploatacyjnych dodatkowo umożliwia przejechanie krótkich odcinków pozbawionych napięcia w sieci trakcyjnej. W celu zwiększenia bezpieczeństwa zastosowano system antykolizyjny, który monitoruje odległość od obiektów znajdujących się przed pojazdem. 

Pudło – podobnie jak w „długich Jazzach” – pozbawione zostało skosów w dolnej części, co spowodowało zmniejszenie odległości między peronem, a drzwiami pojazdu. Zupełnie inny w porównaniu do wagonów 128N jest za to wygląd ściany czołowej. Zrezygnowano bowiem z niecieszącej się aprobatą szyby, zamontowanej pod ujemnym kątem nachylenia, na rzecz wyglądu bardziej przypominającego starsze pojazdy z rodziny Swing ⁽¹⁾. W pudle znajduje się czworo drzwi odskokowo-przesuwnych. Te w członach A i C są jedno-, a dwie pary w środkowym, podwieszanym członie B dwuskrzydłowe. Pojazd posiada cztery wyświetlacze zewnętrzne informujące o numerze i kierunku linii – z przodu, boku i na tyle pojazdu. Piąty, umieszczony na prawej burcie wyświetla dużą czcionką sam numer linii. 

We wnętrzu pasażerów oczekuje standardowe wyposażenie warszawskich tramwajów składające się z systemu informacji wizualnej i akustycznej, biletomatu, a także klimatyzacji i monitoringu. Zamontowano również system automatycznego zliczania pasażerów. 

Eksploatacja

Stołeczny przewoźnik podpisał przetarg na dostawę 30 wagonów Pesa Jazz 134N 15 stycznia 2014 roku. Koszt zamówienia wyniósł niespełna 190 mln. złotych. Dostawy przewidziane były na okres od lutego do września 2015 roku, nastąpiło jednak opóźnienie i pierwszy pojazd dotarł do Warszawy dopiero 10 marca. Po testach homologacyjnych debiut pojazdu z numerem bocznym #3801 przypadł na dzień 30 lipca 2015 roku. Opóźnienia w odbiorach spowodowały, że ostatni wagon wpisano na stan dopiero w marcu 2016 roku. 

Początkowo „Jazzy” trafiły na zajezdnie R2-Praga (12 sztuk) i R3-Mokotów (18 sztuk). W sierpniu i wrześniu 2016 roku nastąpiła relokacja, wskutek której wszystkie wagony z zajezdni Mokotów trafiły do zakładu R1-Wola. Obecnie pojawiają się one na liniach, które nie wykazują dużego obłożenia jak na przykład 6, 13, 14, 27 czy 28. Posiadają numery boczne z przedziału 3801 – 3830.