Encyklopedia

Ikarus 417 był rozszerzeniem konstrukcyjnym Ikarusa 411 poprzez rozszerzenie długości autobusu o jeden człon. Posiadały one przeguby marki Hübner. Wszystkie trzy osie montowane w tych pojazdach były wyprodukowane przez firmę Raba. Zamontowano w nim skrzynię biegów produkcji ZF modelu 4HP590 oraz mechanizm skrętny 8098. Możliwe było też zamontowanie skrzyni biegów marki Voith (model D 863). Sześciocylindrowy silnik zapewnił MAN. Pionowe zamontowanie silnika przeszkodziło w zamontowaniu tylnej szyby oraz wstawieniu drzwi o normalnej szerokości, przez co ostatnie drzwi były nieco węższe od reszty. Wysokość podłogi wynosiła 35 cm (tylko przy przegubie było to 43 cm).

Wyprodukowano ich tylko 30 sztuk ze względu na dużą awaryjność, nietypowe części zamienne oraz dosyć wysoką cenę jak za taki autobus. Węgierski produkt zjechał z taśm produkcyjnych w pięciu wersjach: 417.02, 417,04, 417.08, 417.10A oraz 417.14. Te dosyć egzotyczne autobusy zostały zakupione przez niemieckie, węgierskie, czeskie oraz polskie miasta. Podtypem kupionym przez dwa polskie miasta, tj. Wrocław i Warszawę, był podtyp 417.08. Znaczną ilość autobusów kupił Wuppertal w Niemczech. Wszystkie zostały zaopatrzone w wyświetlacze marki FOK-GYEM.

Ikarus 417.02

Była to pierwsza, a zarazem prototypowa wersja niskopodłogowego autobusu przegubowego marki Ikarus. Została zbudowana na trzydrzwiowym nadwoziu.

Ikarus 417.04

Pojazdy te również zostały skonstruowane na trzydrzwiowym nadwoziu. Prawie wszystkie, czyli 17 pojazdów tego typu trafiło do Wuppertaler Stadtwerke w Niemczech, gdzie otrzymały numerację w zakresie 9561-9577. Wszystkie zostały wyprodukowane w 1995 roku. Ostatni, osiemnasty Ikarus 417.04 był eksploatowany w Havelbus Verkehrsgesellschaft, gdzie posiadał numer 166 i był oznaczany jako podtyp 417.04A. Został wyprodukowany również w 1995 roku.

Ikarus 417.08 we Wrocławiu

Ikarus 417.08 został złożony we Wrocławiu w 1996 roku. W przeciwieństwie do poprzednich wersji, ten model posiadał cztery pary drzwi. Otrzymał numer 5000 oraz zagościł do zajezdni „Grabiszyńska”. Od początku swej jazdy autobus posiadał wyświetlacz marki FOK-GYEM lecz z czasem został zmieniony na wyświetlacz polskiej marki Pixel. Wrocławski „rodzynek” posiadał fabryczne biało-czerwone malowanie, lecz z czasem został przemalowany na niebiesko.

Ikarusy 417.08 w Warszawie

Do stolicy trafiły dwa pojazdy tego typu. Dostawa miała miejsce wraz z dostawą modelu 280.70E. Egzemplarze 417.08 zostały wyprodukowane w 1995 roku. Tak samo jak wrocławski nabytek były skonstruowane na czterodrzwiowym nadwoziu. Zadebiutowały dopiero w pierwszym kwartale 1996 roku. Początkowo miały obsługiwać tylko szczytowe brygady linii 495 i 511. Na samym początku zostały przydzielone do zajezdni R-5 Inflancka, lecz po jej likwidacji zostały przekazane na ręce zajezdni Stalowa (R-13). W swej macierzystej zajezdni otrzymały numery 7550 i 7551. Po zamknięciu tejże zajezdni na Stalowej otrzymały numery 7530 oraz 7531. Ze względu na brak części zamiennych oraz wysoki koszty utrzymania wycofano je z ruchu liniowego na początku 2005 roku. W lutym 2007 roku zapadła decyzja o sprzedaży dwóch Ikarusów. Wyceniono je na 84400 zł (7530) oraz 72100 zł (7531).

Ikarus 417.10A

Tego typu Ikarus został zakupiony przez czeskie miasto Tábor w 1999 roku i był jedynym tego typu autobusem w Republice Czeskiej. Posiadał cztery pary drzwi tak, jak jego poprzednicy.

Ikarus 417.14

Była to ostatnia wersja modelu Ikarus 417. Została zbudowana na trójdrzwiowym nadwoziu. Okazy tego typu jeździły w Poczdamie. 

Pojazdy kursowały także po Dreznie, jednak okazało się, że były zbyt awaryjne jak na warunki tam panujące. Zostały oddane producentowi.

Na Węgrzech problemy z tymi autobusami nie były znaczące.