Encyklopedia

Uroczyste otwarcie linii po niecałych czterech miesiącach budowy nastąpiło 23 sierpnia 1879 r. Już 16 października otwarto drugą linię z Golęcina ulicami Dębogórską (przy której zlokalizowano również drugą zajezdnię), Ludową, Nocznickiego, Dubois, Parkową, Malczewskiego, Matejki, Staromłyńską, obok Bramy Portowej do al. 3 Maja. W ten sposób długość obu linii wynosiła pod koniec roku już ponad 11 km. Ponieważ obie trasy były prawie wyłącznie jednotorowe, w wielu miejscach trzeba było wybudować mijanki. To wymagało sztywnego rozkładu jazdy - tramwaje jeździły co 12 minut.

W ciągu następnych lat rozbudowano sieć opartą na podstawowym odcinku pl. Hołdu Pruskiego - pl. Orła Białego - Brama Portowa. W 1881 r. na życzenie właściciela restauracji Bellevue, który wyłożył pieniądze na budowę oraz dokupił dwa wagony, wydłużono linię z al. 3 Maja do ul. Potulickiej, około 100 m za obecnie istniejącą tam pętlą tramwajową. Cztery lata później tramwaje dojechały ul. Wyszyńskiego do dworca głównego i dalej aż do ul. Smolańskiej. Aby pokonać wzniesienie na ul. Wyszyńskiego, zaprzęgano drugiego konia, bowiem jeden nie był w stanie poradzić sobie z takim ciężarem. Rok później otwarto także trzecią zajezdnię naprzeciwko peronów dworca głównego wraz z warsztatami na Wyspie Jaskółczej.

Duże natężenie ruchu na pl. Orła Białego wymusiło w roku 1889 wybudowanie linii na ul. Mariackiej, po której tramwaje jeździły w kierunku Bramy Królewskiej. Na równoległej ul. Staromłyńskiej pozostawiono ruch w kierunku Bramy Portowej. Rozwiązało to problem tylko częściowo, bowiem zapotrzebowanie na komunikację tramwajową ciągle wzrastało. W 1891 r. na trzech liniach, po których kursowało prawie 40 wagonów, przewieziono przeszło 4,2 mln pasażerów (jeden wagon zabierał maksymalnie 26 osób).