Encyklopedia

Zakup wagonów konnych wiązał się z uruchomieniem pierwszej linii tramwajowej w 1879 roku. Do jej obsługi zakupiono w Noellschen Waggonfabrik z Würzburga 20 dwuosiowych wozów. Posiadały one 14 miejsc siedzących na wzdłużnie ustawionych ławkach oraz 12 miejsc stojących. Wagony ze względu na swoją wygodną konstrukcję i piękne wyposażenie budziły podziw wśród Szczecinian.

Tramwaj posiadał odkryte platformy, korbę hamulca ręcznego oraz mosiężny dzwonek wiszący na przodzie. Pudło zbudowane było z drewna, a w każdym wagonie po obu stronach znajdowały się 4 okna z opuszczanymi zasłonami. Wejście umożliwiały odsuwane drzwi łączące wnętrze z pomostami. Pojazd był barwy ciemnozielonej, a na dolnej części ściany posiadał napis: "Stettiner Straßen-Eisenbahn" wykonany ciemnymi literami na jasnym tle. Kierunek trasy pokazany był na tablicach, które znajdowały się na dachu, tuż nad stanowiskiem motorniczego.

Do 1886 roku w Szczecinie było 39 wozów pasażerskich. Dodatkowo posiadano jeszcze 12 służących jako gospodarcze, wśród których 6 miało przeznaczenie towarowe, 4 używano jako solarki, a 2 w ramach nauki jazdy. Do ciągnięcia taboru wykorzystywano 198 koni duńskich.

Wagony doczepne

W chwili elektryfikacji linii w Szczecinie, tramwaje konne zostały przebudowane poprzez wstawienie sprzęgu na doczepy. Zakończyły one swoją służbę dla miasta w okresie drugiej wojny światowej.

Dane techniczne:

Z powodu niezachowania dokumentacji trudno jest dziś ustalić dokładne parametry omawianych wozów. Jedyne znane informacje to charakterystyka modernizacji dokonanych w 1908, 1914 i 1915 roku. Według nich długość i szerokość wynosiły odpowiednio 7,2 oraz 2,1 metra.