Encyklopedia

Lowa EB 50

dodane przez jas59 ; zmodyfikowane przez MQ

ET/EB 50, to typ pojazdów szynowych (silnikowych z przyczepą) wyprodukowanych przez Vereinigung Volkseigener Betriebe des Lokomotiv und Waggonbau Lowa w fabryce Werdau. Serię tych wagonów dostarczono do kilku przedsiębiorstw tramwajowych Niemieckiej Republiki Demokratycznej. W 1954 roku produkcję tego typu wagonów przejęła VEB Gotha i dostarczała je do firm komunikacyjnych pod nazwą ET/EB 54-1956.

Wagony te były reprezentatywne dla pierwszej serii tramwajów budowanych w NRD i zapowiedzią konstruowania wagonów od 1957 roku przez VEB Gotha. Pojazdów tych wyprodukowano w sumie 687 w tym motorowych 249 i 438 przyczep. Zostały one dostarczane do wszystkich firm komunikacyjnych NRD z wyjątkiem firm w Bad Schandau, Eisenach, Erfurt, Mühlhausen i Woltersdorf. Pojazdy były również eksportowane do PRL i Związku Radzieckiego.

W pierwszych latach po zakończeniu II wojny światowej w rosyjskiej strefie okupacyjnej firmy tramwajowe były zaopatrywane w te wagony w celu zastąpienia nimi uszkodzonego taboru tramwajowego. W różnych fabrykach wagonów oprócz konwencjonalnych pojazdów, produkowano wozy naprawcze i budowlane, które zostały wstawione w prostą karoserię w istniejącą obudowę. Wozy te dostarczane tylko do tych firm, których tabor został niemal całkowicie zniszczony w czasie wojny.

Jeszcze przed wojną były plany na budowę tramwajowych jednostek w wersji dwu, trzy i cztero - wagonowej, ale wyprodukowano tylko 30 przyczep. Od 1948 plany te odpowiednio przekształcono i poprawiono.

Jak już wspomniałem wyżej uruchomiono produkcję taboru tramwajowego (silnikowego i doczepnego). Produkcję rozpoczęto w zakładach LOWA Vereinigung Volkseigener Betriebe des Lokomotiv und Waggonbau. W 1950 roku pierwsze egzemplarze wagonów doczepnych przeznaczono dla firm komunikacyjnych Berlina, Halle i Poczdamu, a na Targach Wiosennych w Lipsku w 1951 roku zaprezentowano publicznie pierwszy wykonany skład tramwajowy - silnikowy 1601 i przyczepa 801. W tym samym roku, pierwsze pojazdy były eksportowane za granicę.

Pod koniec 1953 roku została przeniesiona produkcja wagonów do VEB Gotha, gdzie wprowadzono niewielkie zmiany w produkcji następcy ET/EB 54. Oprócz przedsiębiorstw tramwajowych w NRD, dostarczano wagony szerokotorowe (1524 mm) również dziesięciu przedsiębiorstwom w Związku Radzieckim, a także wąskotorowe (1067 mm, Tallin).

W ciągu lat w wagonach jeżdżących w NRD nastąpiły pewne zmiany strukturalne. Większość pojazdów wyposażono, jeśli nie zrobiono tego z fabryce, w sprzęgi Scharfenberga. Pozwoliło to na korzystanie z wagonów z wcześniejszych przyczep Gotha. Urządzenia elektryczne i projekt wnętrza zostały w ten sposób dostosowane do wagonu Gotha. Zgodnie z przepisami wóz otrzymał oprócz automatycznego zamknięcia drzwi, system hamowania awaryjnego, oświetlenie drzwi migaczami. Większe firmy, takie jak w Poczdamie czy Dreźnie prowadziły te prace we własnych warsztatach.

Przyczepy dla Tramwajów Warszawskich zostały wyprodukowane w 1951 roku w zakładach LOWA, były to przyczepy EB 50 w ilości 16 sztuk. Wycofano je z komunikacji warszawskiej w 1952 roku. W lutym 1954 roku trafiły z Warszawy (numery 1800 – 1815) do Szczecina (numery 300 – 312) w lutym, a pozostałe (313 - 315) w lipcu. Stacjonowały w zajezdni Pogodno. Zaczęto je likwidować w 1976 roku. Wagony te jeździły po Szczecinie w latach 1954 - 1983. Ostatni wagon o numerze 310 zlikwidowano w lutym 1983 roku.

Miały one lekką konstrukcję stalową. Na pokładzie przyczepy było 69 miejsc w tym 22 siedzące. Przyczepy miały cztery szerokie okna w ścianach bocznych, jak również rozsuwane dwuczęściowe drzwi, zakrywające dla bezpieczeństwa stopnie wagonu. Oprócz przyczep zakłady produkowały również tramwaje silnikowe, były konstrukcją dwu wózkową, z obniżoną podłogą na środku wagonu, gdzie znajdowały się jedyne, dwuskrzydłowe drzwi. Pantograf typu kolejowego. Duże okno przednie składało się z dwóch szyb.

Tramwaje ET50 i pochodne oraz doczepy EB50 produkowane były na różny rozstaw torów od 925 do 1440 mm. Jeździły po ulicach niemieckich miast takich jak: Berlin, Brandenburg, Chemnitz/Karl-Marx-Stadt, Cottbus, Dessau, Drezno, Frankfurt nad Odrą i wielu innych.

W historii, w sumie dziewięć wagonów motorowych zostało przekształcone w przyczepy. 10 do 12 wagonów silnikowych w Stralsundzkich Tramwajach przebudowano ponownie, wykorzystując podwozia w głównych warsztatach Heiterblick w przyczepie 230, 238 i 239 i dostarczając je do Tramwajów w Geraer.

Lipskie wagony motorowe od 1310 do 1315 zostały zbudowane we własnym warsztacie na przyczepy 832-837. Podwozia nie były używane, ale warsztat przejął podwozia z seryjnych wozów. Innych osiem przyczep z Drezdeńskich Tramwajów były po przerobieniu rozstawu na 1435 dostarczone do Tramwajów Geraer.

W latach 1960 i 1970, firmy transportowe rozpoczęły powielanie przyczep Lowa. Z jednej strony wynikało to ze standaryzacji, a z drugiej strony produkowano w czechosłowackich zakładach Tatra konstrukcje dostosowane do produkcji przegubowych wagonów, które spełniały wymogi wykonania wozów dwuosiowych. Wozy Lowa mogły być także remontowane we własnych warsztatach poszczególnych przedsiębiorstw.

Pod koniec istnienia NRD nadal niektóre wagony Lowa jeździły po trasach wschodnioniemieckich miast, na przykład w Brandenburgii, Rostoku i Gera. W 1993 roku, ostatnie pojazdy zostały wycofane z ruchu.

na podstawie materiałów z de.wikipedia.org oraz wiedzy własnej opracował Janusz Światowy