Encyklopedia
Solaris Urbino 18 LE CNG
dodane przez 
fan004; zmodyfikowane przez fan004
W 2011 roku powstała nowa, prototypowa wersja produkowanego od 2006 roku Solarisa Urbino 18 CNG. Jak nazwa wskazuje jest to niskowejściowy pojazd zasilany gazem ziemnym (ang. Low Entry Compressed Natural Gas). Pojazd z powodzeniem może być również zasilany biogazem. Był to szósty wóz floty LE produkcji Solarisa, ale jako pierwszy w niej był zasilany sprężonym gazem ziemnym. Przygotowywano go z zamiarem sprzedaży na rynku skandynawskim.
Autobus napędzany był silnikiem Cummins ISLG EEV 320 o mocy 234,8 kW (320 KM). Na dachu zamontowano 8 kompozytowych zbiorników gazu ziemnego o łącznej pojemności 1712 l. Zastosowano taką samą skrzynię biegów jak w pojazdach napędzanych silnikiem diesla - Voith Diwa 6 (z możliwością wykorzystania skrzyni biegów ZF Ecolife).
Tak samo jak w modelu Urbino 18 CNG na wyposażeniu znalazły się: układ elektropneumatycznego sterowania hamulców (EBS), układ elektroniczny zapobiegający blokowaniu kół przy hamowaniu (ABS) i poślizgowi przy ruszaniu (ASR), hamulec ręczny i przystankowy oraz retarder skrzyni biegów. Instalacja elektryczna – tak jak we wszystkich Solarisach III generacji, oparta była o magistralę CAN-Bus.
Od standardowej wersji Urbino 18 CNG odróżniał go przede wszystkim układ drzwi – producent proponował bowiem jedynie trzydrzwiowe układy 2-2-2-0 i 1-2-2-0 – oraz zastosowanie wychylno-przesuwnych płatów w drugich i trzecich drzwiach. Pojazd jest też o 5 cm niższy, posiada aż 59 miejsc siedzących i wydzielone miejsce dla osoby niepełnosprawnej. Standardowo w drugich drzwiach znajdouje się ręcznie uchylana rampa dla wózków inwalidzkich. Przedział pasażerski wyposażony został w dwukierunkowe wentylatory, grzejniki konwektorowe i 2-stopniowe nagrzewnice. W opcji znajdowała się również klimatyzacja kabiny kierowcy (z napędem elektrycznym) i przedziału pasażerskiego (z napędem mechanicznym).
Ponieważ pojazd zamierzano sprzedać na rynku skandynawskim dodatkowo zaizolowano sufit, ściany boczne i kabinę kierowcy, a wewnątrz zamontowano wygodne fotele marki STER z pasami bezpieczeństwa i zagłówkami.
Eksploatacja
Pojazd początkowo testowany był w kilku polskich miastach m.in. w Radomiu (gdzie kursował z numerem #1024) i Wrocławiu. W 2015 roku został wykupiony przez PKM Tychy, gdzie przemalowano go w lokalne żółto-zielone barwy i nadano numer #021, z którym jeździ po dziś dzień. Prototypowy pojazd jest jedynym jaki fabryka Solarisa wyprodukowała, a wraz z wprowadzeniem na rynek IV generacji pojazdów w 2015 roku Solaris Urbino 18 LE CNG zniknął z oferty bolechowickiego producenta.
Na podstawie informacji z wikipedii oraz strony cng.auto.pl opracował Wojciech Szłapacki (fan004)
3 (1-2-2)
ZF Ecolife